Column: Een onhebbelijke vakantie-gewoonte
Laatst hoorde ik in een podcast iemand vertellen dat hij wel eens een buitenlandse winkel was uitgezet omdat hij had staan peuteren aan één of andere verpakking. Zijn leven lang werkte hij in de verpakkingsindustrie. Het was zijn vak en had zijn belangstelling. Ook tijdens de vakantie. Zijn vrouw schaamde zich rot en zijn kinderen hebben hem aan dat incident nog lang herinnerd. Een soort vak-idioterie die er gaandeweg insluipt. Zelf heb ik een vergelijkbare onhebbelijke gewoonte.
Wanneer we in het buitenland zijn neem ik reclamefolders, buurtkranten en ander drukwerk dat uitsteekt uit brievenbussen, mee naar ons vakantieverblijf. Ook boekwerken met aangeboden onroerend goed die in sommige landen in rekjes buiten de winkel van de makelaar zijn geplaatst, vinden gretig afname.
Kort geleden verbleven we in een nogal chique voorstad van Parijs. Ik was enigszins verrast door alles wat daar in de brievenbus was geduwd (en er door mij weer uit gevist werd). Folders van makelaars om onroerend gratis te komen taxeren. Folders van antiekhandelaren die wilden langskomen om de eventueel aanwezige oudheden op waarde te schatten. Flyers van een medium die je wilde vertellen hoe je je eigen toekomst op positieve wijze kon beïnvloeden. En veel, heel veel op zwaar materiaal gedrukte overzichten met telefoonnummers van bedrijven die konden assisteren bij de oplossing van welk technisch probleem in je woning dan ook.
Verbleekte affiches van de sushibar
Ook aan voedingssuggesties was geen gebrek. Vanuit de meest exotische oorden werden maaltijden aangeboden die bijzonder kleurrijk waren weergegeven op hoogglans papier. Dat in schril contrast tot de door zonlicht totaal verbleekte affiches van de sushibar waarboven ons vakantieverblijf was gesitueerd. Wat een droefenis. Je zou daar zelfs voor je schildpad nog geen voedsel kopen...
Er kwamen mij ook buurtkranten onder ogen. Prachtig drukwerk, voor en door de gemeente verzorgd, met veel promotiepraatjes. Met bonte foto’s van feestelijke bijeenkomsten, prijsuitreikingen, jubilea en herdenkingen. En steeds weer kwam ik dezelfde koppen tegen. Je zou bijna denken in een soort Walhalla beland te zijn.
‘Mijn wederhelft is gestopt om mij vermanend toe te spreken’
Aan de brochures van de makelaars vergaap ik mij altijd het meest. Kosten noch moeite worden gespaard om de appartementen en stadswoningen zo rooskleurig mogelijk weer te geven. Dat het vaak eeuwenoude gebouwen betreft (met een gammele lift) waar muizen, ratten en ander ongedierte door de eeuwen heen hun plek hebben opgeëist en ongevraagd en onuitroeibaar je medebewoners worden, dat wordt uiteraard nooit vermeld.
Ik kan er heerlijk bij wegdromen. Het is voor mij een niet weg te denken onderdeel van onze vakanties. Mijn wederhelft is gestopt om mij vermanend toe te spreken. Zij neemt deze wat rare gewoonte tijdens onze reizen inmiddels voor lief.
Sjors Selger is een ervaren professional, actief in de grafimediawereld in de Benelux.
Deze column verscheen eerder in PRINTmatters magazine. Het nieuwe magazine ook ontvangen?
